ΣΕΒΑΣ

Και ποιος δεν έχει τις ανασφάλειες του..
Η καλύτερη απάντηση σε κάποιον που προσπαθεί να σε προσβάλει εύστοχα (χτυπώντας την αχίλλειο πτέρνα σου) δεν είναι το κλασσικό πλέον ‘είμαι ότι είμαι και σε όποιον αρέσω’, αυτό όσο κλασσικό είναι άλλο τόσο γελοίο έχει καταντήσει.. επίσης η βία δεν είναι λύση και η χρήση της είναι απόδειξη βλακείας. Σιωπή και αδιαφορία διαφέρουν, όποιος σιωπει μπορεί να προσποιηθεί ότι αδιαφορεί αλλά στην πραγματικότητα να αδρανεί από έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ο αδιαφορών θεώρει περιττή την απάντηση και το μυαλό του δεν λειτούργει προς αναστολή της προκλήσεως, είτε δεν θεώρει ότι βάλλεται είτε δεν τον άφορα η εμπλοκή σε κάποια λεκτική αντιπαράθεση. Να συμπληρώσω ότι η αντιπαράθεση μέσω ιντερνέτ είναι πολύ ασφαλής, ανώνυμη, gay και ουσιαστικά fake.
Τόσο Κάιρο δεν έχω αναφέρει μια έννοια-βαρομετρο για τους απανταχού νέους.
Σεβασμός.
Πολύ τρελαίνονται για τον σεβασμό και την αποδοχή. Άλλοι είναι αποδεκτοί από τους συμμαθητές τους, άλλοι είναι γνωστοί στην περιοχή τους, κάποιοι είναι στον street κύκλο τους. Για αυτό το σεβασμό λοιπόν πολλοί κλαίνε κάθε μέρα, πολλοί κάνουν δίαιτα, άλλοι μαθαίνουν ντε και καλά skate και άλλοι βαράνε παρακμιακές ταγκές και καταστρέφουν την καλαισθησία μας. Το style και η εξωτερική εμφάνιση είναι διαβατήρια για να γίνεις αποδεκτός, όπως και οι ‘μουσικές γνώσεις’ . όλα αυτά δεν είναι παρά εκνευριστικές πολυτέλειες της εποχής μας, είναι μια ψεύτικη πραγματικότητα, κάτι σαν θεατρική σκηνή αφού δεν έχουν ουσιαστικό κοινωνικό αντίκτυπο. Είναι μια άλλη πραγματικότητα που μπορεί να αναγνωρίσει μέχρι και κάποιος 35αρης Έλληνας πρώην snowboarder (πραγματικό γεγονός) άλλα τα άτομα από 12 μέχρι 23 περίπου αναγκάζονται να ζουν μέσα αυτή πάντα με εξαιρέσεις. Αν θεωρείς τον εαυτό σου εξαίρεση πιστεύω ότι το κάνεις συνειδητά ,βλέποντας πως λειτουργούν οι άλλοι γύρω σου.
Και μια ερώτηση.. επί γερμανικής κατοχής ασχολούταν κάνεις με το ‘style ‘ του και με την αποδοχή? Όχι
Όμως κάποιοι μάγκες πέθαναν πάνω στα μηχανάκια τους, κάποιοι έγιναν πρεζόνια. Υπάρχουν και άλλοι που μάχονται μέχρι θανάτου για τον σεβασμό ‘της φάσης’ τους.Hip hopers , οπαδοί ομάδων, υπασπιστές περιοχών (και άλλοι) παλεύουν στην ουσία με τους ίδιους τους εαυτούς, γεμίζουν με κομπλεξ και αυτοκαταστρέφονται υπερασπιζόμενοι το τίποτα. Για μένα, δημιουργούν την ψεύτικη ανάγκη να συμμετέχουν σε ένα ‘πόλεμο’ , και επειδή τα άτομα που συμμετέχουν δεν πιστεύουν σε κάποια αληθινά δυνατά ιδανικά ο σεβασμός αυτός που ίσως τελικά κερδίσουν δεν έχει καμία άξια. Καμία.
Για το λόγο αυτό δεν υπάρχει λόγος να κάνει κάνεις κάτι για να προσελκύσει κάποιον άλλο ή να επιβληθεί σε κάποιον. Η μόρφωση φέρνει αποτελέσματα και όπως έπρεπε να μου πει και μένα κάποιος ‘πρέπει να το κάνεις μονός σου, τα λογία μου δεν σε αγγίζουν πραγματικά’.
( ο σεβασμός στη φυλακή είναι κάτι ιδιαίτερο)