Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Το πρότυπο κι εσύ.

Μεμψιμοιρούν πολλοί πως δήθεν δεν είναι αυτό που θέλουν, πως δεν επέτυχαν αυτό που αλαζονικά θεωρούσαν πως άξιζαν, μα έχει ξεκαθαριστεί ότι – ακόμα και η υγειής - αυταρέσκεια που προτείνουν δεν αποδεικνύει τίποτα για την αξία τους. Και ξοδεύουν χρήματα, ακούνε τραγούδια και τα συνδέουν με την τραγωδία τους (ανθρώπινο είναι), θυματοποιούνται , μα δεν είναι και δεν θα γίνουν ποτέ το πρότυπο τους. ισως γιατί έχουν πρότυπο, ή γιατί δεν προσπάθησαν καν. Και όσο σκέπτομαι ότι δεν προσπάθησαν καν άλλο τόσο χαραμίζω χρόνο για να διατυπώσω μια σκέψη γι αυτούς. Αν θες να κάνεις κάτι στην ζωή σου, πχ. να αισθανθείς καλά με τον εαυτό σου, να περάσεις σε μια σχολή, να γαμηθείς, να, να.. τότε απλά κάνε το. Γίνε doer αλλιώς μείνε ΣΙΩΠΗΛΑ ο συνηθισμένος watcher (υπό την έννοια του ότι δεν κάνεις αυτά που θέλεις).
Μερικοί λένε ότι αρκεί να είσαι ο εαυτός σου, αλλά για ποιο πράγμα ακριβώς αρκεί? Και πως θα γίνεις ο εαυτός σου αν χρειάζεσαι συμβουλές χαμηλού (όπως αυτή) επίπεδου για να αλλάξεις ρότα? Προφανώς είσαι πολύ πίσω. Αρκέσου σ’ αυτά λοιπόν ή μορφώσου και χώσου στη ζωή. σου το λέω αυτό γιατί βλέπω ότι τσιτώνεις πολύ για να θέλξεις, για να γίνεις το πρότυπο σου. Και με το ‘τσιτώνεις’ εννοώ αγχώνεσαι, αντιγράφεις, λες πράγματα που δεν πιστεύεις ..δηλαδή δεν είσαι ο εαυτός σου. και επειδή αυτή η φράση δεν με γεμίζει ιδεολογικά και άρα ουτε και συγγραφικά(!), θα την αλλάξω με την φράση ‘δεν νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου’. όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά ως μια προσπάθεια εσωτερικής αναζήτησης, θα μπορούσα να το παρομοιάσω με μια θεατρική παράσταση. Σε βλέπω στη σχολή, στο μετρό, στο γήπεδο, στην πλατειά, δίπλα μου, να συζητάς, να προσπαθείς, να κοιτάς στον καθρέφτη. Απλά βλέποντας και κάνοντας, να δεις που θα έρθει η όρεξη και τότε έρχονται τα ωραία, τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά, το αληθινό νικά το προσποιητό.
Και κατι ακόμα, μην κρέμεσαι από τις ‘αρρώστιες’ σου, δικαιολογίες είναι. άντλησε αυτοπεποίθηση από οποιοδήποτε πηγή γιατί θα μείνεις με τις αρρώστιες και την μεμψιμοιρία.
Το παράθυρο στην ελληνική κοινωνία της αντιγραφής και της παρακμής, η ελληνική τηλεόραση, πάει από το κακό στο χειρότερο ως προς το επίπεδο της και από το καλό στο καλύτερο ως προς τον πλουτισμό της θεματολογίας των σατυρικών εκπομπών.