Fouille un peu dans ton cerveau

Τέρμα οι λατινικοί χαρακτήρες, από δω και στο έξης όλα ελληνικά να τα διαβάζει ο δυσλεκτικός εύκολα..
Στο μυαλό μου είναι διάφορα πράγματα , άλλα σημαντικά (για μένα) και άλλα ασήμαντα. Τα ασήμαντα αποκτούν ενδιαφέρον όταν προσπαθώ να τους δώσω βάθος, να τα κάνω με το ζόρι σημαντικά, να σκεφτώ αναλυτικά οποιαδήποτε πτυχή τους. Το παραμικρό μπορεί να γίνει ‘θέμα’ και να προκαλέσει κάποιο βραχύβιο ψευδοσυναίσθημα. Κάθε μικροσυμβάν στον μικρόκοσμο μου το παρομοιάζω με ένα κουτί -ερωτηματικό που συνήθως είναι άδειο, όμως το συνήθως διαφέρει από το πάντα. Επίσης είναι γνωστό ότι τα μικρά πράγματα μεγαλώνουν την ζωή, είναι ίσως η ζωή, την κάνουν ενδιαφέρουσα. Αλλά τα μικρά είναι για όλους.. τα μεγάλα είναι για αυτούς που ζουν. Και ίσως να αναρωτηθείς ‘τι είναι μεγάλο?’ λοιπόν για μένα μεγάλο είναι αυτό που οι ενδεχόμενες συνέπειες του προκαλούν αληθινά συναισθήματα και μεταβολές της φτωχής μου καθημερινότητας.
Στις μέχρι τώρα αναρτήσεις μου, ήμουν απόλυτος.. Θέλω να σημειώσω ότι δεν γράφω κοινωνική στήλη, απλά όπως έκανα και στο δημοτικό ‘σκέπτομαι και γράφω’. Clichè?
Το πρόβλημα για μένα δεν είμαι εγώ. Αν ήμουν εγώ θα είχα αυτοκτονήσει..το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος που ζω είναι ένα τσίρκο αναπήρων. δεν με νοιάζει ο ορισμός της ευτυχίας, ούτε αυτός της επιτυχίας, ούτε της αγάπης, ούτε με νοιάζει να ξέρω πότε κάποιος θεωρείται επισήμως έξυπνος. Αυτό που με νοιάζει, και μαθέ το χωρίς καμία αναστολή, είναι να είμαι εγώ καλά, να ζω όπως θέλω, να είμαι αληθινός και να καταδικάζω το προσποιητό. Προσωποποιώ το προσποιητό για να το μισώ –έκτος από θεωρητικά- και πρακτικά.. να το αποκαλύπτω και να το ερίζω.

είναι εύκολο να αποκαλύψεις πολλούς αλλά γιατί να το κάνεις?
Εγώ το έκανα και το κάνω ακριβώς γιατί θέλω να είμαι εγώ καλά. είναι σαν φάρμακο της ψυχής, είναι οι πράξεις που μου ζήτησαν αυτοί που θεωρώ δάσκαλους μου να κάνω, και τις κάνω. Και είμαι καλά.
Μπορώ να πω ότι οικειοθελώς έκλεινα τα αυτιά μου σε κάποια λογία που άκουσα από αυτούς τους δάσκαλους, όπως για την αγάπη και την φιλία, αλλά όχι πια.. έκανα λάθη, είδα ποσό μη-μοναδικα είναι τα άτομα που συναναστρέφομαι , έλαβα τα μηνύματα, ξέρασα αλλά όλα αυτά με ισχυροποίησαν εκπλήσσοντας με. Ίσως και πληγώνοντας με.
Στην νεανική κοινωνία οι πολλοί είναι τυφλοί, ανεξαρτήτως ομορφιάς, style και μαθητικών επιδόσεων. Η μάζα φυτοζωεί μέχρι τα 18 και υστέρα ξεκάνει η –real life- παρακμή της. Παρακμιακοί και ‘stylades’ αν δεν περάσουν στις πανελλαδικές(..) πάνε στρατό. χαζές γκόμενες θέλουν να ‘ζήσουν’ την φοιτητική ζωή και γαμιούνται με σαλιάρικα πουρά –αρκετά έξυπνα να εκμεταλλευτούν την οφθαλμοφανή πνευματική πενία τους- γαμιούνται με τα πουρά για να πάρουν εμπειρίες, να ξυπνήσουν το σώμα τους. Παρακμή!
Προσπαθούν άτομα να ‘ανεβούν’ μόνο που δεν μιλούν καν ελληνικά! Πάει να πουλήσει το κάθε παπάρι παραμύθι ότι είναι αλάνι. Σ αυτά τα αλάνια θέλω να πω ότι είναι ακριβώς αυτό που λέμε ‘για τον πουτσο’. Μάθετε επιτέλους ότι οι άλφα γαμα δεν μιλούν για σας δεν είστε τα αλάνια τους, είστε η παρακμή της φάσης που κράζουν. ς. Τα αληθινά αλάνια ξέρουν τι ζειπαί, δεν κάνουν ποζεριές, κινδυνεύουν, μορφώνονται, κινούνται ήσυχα. Η εγκεφαλική σου ανεπάρκεια δεν σου επιτρέπει να το καταλάβεις αυτό και σε συνδυασμό με την βαριεστιμάρα σου, κατάφερες να είσαι κάτι στην ζωή σου, είσαι ένα χαμένο κορμί .Και για αυτούς που ακόμα παλεύουν με χαμηλού επίπεδου λογομαχίες να εντυπωσιάσουν τις γκόμενες για τις οποίες μαλά(κι)ζονται θέλω να πω ‘μια ζωή μαλακοκαβλης θα μείνεις’. Ψάξε λίγο μέσα στο μυαλό σου και ίσως βρεις πράγματα, μπορεί να μην είσαι τελικά αυτό που δείχνεις ότι είσαι..

ερχεται το www.parakmicrew.com se ligo kairo