Ερεθίζομαι αντιλαμβανόμενος ποσo εύθραυστη είναι η αυτονομία του λογικού Εγώ, υπό την απειλή του σκοτεινού κόσμου των συναισθημάτων, των ορμών και του υποσυνειδήτου. έχω βρει τι θέλω? Εγώ φταίω αν δεν το έχω βρει? Θα το βρω? Να ψάξω ή να το αφήσω στις συγκυρίες? Ζήσε την στιγμή, όμως κάτι μένει ανικανοποίητο . υπάρχουν τρόποι να ξεφύγω από αυτό για λίγο αλλά η λύση νομίζω ότι βρίσκεται στην ‘πορεία ζωής’ που χαράζω με τις επιλογές μου. τώρα είσαι μέσα στο μυαλό μου αναγνώστη. Δεν το βλέπω. Αυτό που θες πιθανώς να είναι ανούσιο μπροστά σε αυτό που θέλω εγώ. Αυτό που θες μπορώ να το έχω ίσως κάνοντας δυο κινήσεις. Αυτό που θέλω υπάρχει περίπτωση να μην το βρω αποπροσανατολισμένος από δυνάμεις που δεν έχω την ικανότητα να καταλάβω και να αντιμετωπίσω . βαρέθηκα να ακούω τις ίδιες μαλακιές.
Το θέμα είναι ποια είναι η πραγματικότητα. Η πραγματική κατανόηση των σκέψεων και των πράξεων των ατόμων που μας ενδιαφέρουν. Ποια είναι η πραγματική μοναξιά? Τα δεδομένα των γεγονότων δεν λένε την αλήθεια. το είχα καταλάβει αυτό από καιρό και επωφελήθηκα ουσιαστικά. Η αληθινή πραγματικότητα δεν είναι πότε η πιο εμφανής. Την αληθινή πραγματικότητα είτε έχεις το μυαλό να την ανακαλύψεις και τα αρχίδια να την ξεσκεπάσεις, είτε δεν την βλέπεις oπότε και ζεις μια σάπια ζωή.
Μεγάλη κουβέντα η σάπια ζωή.
Οι Razastarr είπαν ότι τα μικρά καθημερινά θαύματα είναι αυτά που έχουν την ουσία αλλά δεν τα βλέπουμε. Εγώ τα έβλεπα και τα απολάμβανα, όμως τώρα βλέπω και ότι τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν καθόλου βάθος κι αν κάποια έχουν βάθος είναι επειδή κρύβουν μια προϊστορία. Και αναρωτιέμαι, μήπως δεν χρειάζεται το βάθος? Αποκλείεται. Το μεγαλείο του βάθους είναι ίσως αυτό που κάνει κάποιους να διαφέρουν από τα υπόλοιπα δίποδα. Οπότε μαλακιές είπαν οι razastarr? Τα λογία τους δεν απευθύνονται σε ευρύ κοινό απλά σε κάποια άτομα που ζουν αυτή τη φάση η οποία, στην αυθεντική της μορφή, είναι για λίγους. Δεν προσπάθησαν να λυτρώσουν τους πολλούς, αυτή είναι η δουλειά του Φοίβου, του Κανακη, της Μενεγακη και του Καρβέλα. Πάλι ασυναρτησίες έγραψα.
Τολμώ να πω πως χάθηκα στο κείμενό σου. Μου φάνηκε ολίγον τουρλουμπούκιον. Οπότε θα σταθώ στην τελευταία παράγραφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι ανάγκη να εμμένεις στο βάθος για να δεις κάποια "θαύματα". Ούτε όπως λες το βάθος της σκέψης, του μυαλού, της στάσης ζωής και γενικά του είναι κάποιου ανθρώπου τα προκαλεί. Η ουσία των θαυμάτων, που επικαλείται ο Νικόλας(αυτός δεν το έγραψε;) είναι ίσως μερικές μικρές καθημερινές στιγμές που δίνουν ευτυχία στον άνθρωπο.
Μη σου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα τ'ότι δεν υπάρχει βάθος μερικές φορές. Ακόμα και τα ανούσια πράγματα μπορεί να προσδώσουν ουσία στην ζωή. Απόδειξη αυτού είναι πως πολλοί άθρωποι, ξεχωριστοί απ'τα υπόλοιπα δίποδα όπως προανέφερες, που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας και έδωσαν ουσία σε πολλά "μεγάλα" πράγματα στην καθημερινή τους ζωή ήταν μούχλες.... Η ζωή τους δεν είχε κανένα νόημα αφού δεν κυνηγούσαν οι ίδιοι ούτε μία στάλα ευτυχίας και ταλαιπωρούσαν και τους γύρω τους...
h zoi tous itan mouxla alla to mialo tous itan terastio.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι ρε παιδί μου, γιατί θεωρείς το βάθος σημαντικότερο;
ΑπάντησηΔιαγραφήthewrw to vathos simadiko giati einai o kathreutis tou mialou,tou ti eimaste. deihnei 'pou ehei ftasei' to mialo sou. enas 'rihos' anthrwpos, mporei -den diafwnw- na zei i na min zei mia wraia zoi ή μια eutihismeni zoi alla einai arketo?
ΑπάντησηΔιαγραφή