Ευκολία και βλακεία λοιπόν

Από τις χειρότερες παρενέργειες του ερώτα είναι ότι τα σκυλάδικα που βάζουν οι ταξιτζήδες ασκούν πίεση και σου τραβούν την προσοχή, σε σημείο που και με το που βγεις από το ξιτά ο ρυθμός και το ρεφρέν είναι ακόμα μέσα στο μυαλό σου, το σκατό δηλαδή είναι μέσα στο μυαλό σου. ευτυχώς πέρασαν ανεπίστρεπτη αυτές οι παρενέργειες από την ζωή μου.
Τι μπορείς να κάνεις όταν ένας δικός σου άνθρωπος αρχίσει να κλίνει προς πορεία φθίνουσα και δεν το καταλαβαίνει? Πρέπει να είσαι δίπλα του να τον βοηθήσεις. Αλλά όταν δεν σε χρειάζεται δίπλα του, τι κάνεις? Απλά παρακολουθείς την πτώση μάλλον ή κλείνεις τα μάτια σου για να μην την δεις ή φεύγεις με το πρόσχημα ότι αποστασιοποιείσαι από την παρακμή.
Γνώμη μου είναι ότι η ‘μοίρα’ (μιας και συζητήθηκε πολύ τελευταία αυτό το θέμα) που προκαλεί τον θάνατο των όμορφων βιωμάτων της ζωής παράγεται τη βλακεία και την ευκολία. Άλλωστε η βλακεία (σύμφωνα με μένα) είναι η πηγή των λανθασμένων επίλογων, της κακής κρίσης και της μη-ευτυχίας Ένας βλάκας άνθρωπος δεν ξέρει να ζυγίζει σωστά της καταστάσεις, δεν καταλαβαίνει από συνέπειες και νομίζει ότι η δήθεν πρωτοβουλία-λαθος επιλογή που θα κάνει θα τον ωφελήσει, θα δει νέα πράγματα. Τίποτα δεν είναι νέο, αφού κάποιες ιστορίες είναι χιλιοπαιγμενες στο θέατρο της ζωής. Απλά αν πριν γίνεις doer φροντίσεις να είσαι επιμελής watcher τότε δεν θα έχεις πρόβλημα να μην γνωρίσεις τις συνέπειες κάποιας λάθος απόφασης και να αποφύγεις τις μετάνοιες.
Στον αντίποδα, πάντα υπάρχουν και πράγματα που δεν πρέπει να κρατηθούν ζωντανά όπως μια σάπια φιλία, μια σάπια σχέση, ένα ψέμα που πάνω του βασίζουμε τις ελπίδες μας. Για να πάρεις μια σωστή απόφαση πρέπει πρώτα να δεις και να κρίνεις τα δεδομένα. Όλα είναι αντικειμενικά, όταν ζυγίσεις όλα τα δεδομένα, το τελικό αποτέλεσμα θα βγει με ένα θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Κάνουμε λες και δεν συμμετέχουμε στην πραγματική ζωή, λες και δεν είναι σκληρή. Σεβασμός σε ότι αξίζει και με προσωπικές παρεμβάσεις να βελτιώνουμε την ζωή μας (λέω σε μένα).
Μόνο που μίλησα σχεδόν μόνο για τη βλακεία. Ένας φοιτητής μια πρωτοκλασάτης σχολής είναι βλάκας που δεν διαβάζει? Όχι. Απλά βαριέται. Προτίμα την ευκολία από τον κόπο και άρα κάνει μια λάθος επιλογή. Είναι εύκολο να κλείσεις τα αυτιά σου στην αλήθεια και τα ματιά σου στην πραγματική ζωή και να νομίζεις ότι ως άλλος Ανδρείκελος ‘ελεύθερο πούλι θα ταξιδεύεις, αδέσμευτος θα τρέχεις σ’ αυτό που γυρεύεις’ με την σημείωση όμως ότι δεν οδηγεί πουθενά. Οδηγεί στην εξάρτηση, την παρακμή, την μοναξιά. Γίνεσαι ένα κοινωνικά μη-αποδεκτο δήθεν αδέσμευτο ον, άδειο, δίχως «είναι ». Το « είναι » σου είναι χαμένο στη μηδαμινότητα της ψυχής και του μυαλού σου μπροστά στην απειρία γνώσεων, πιθανών εμπειριών και αληθινών συναισθημάτων.
Ευκολία και βλακεία λοιπόν, βλακεία και ευκολία χορεύουν τον χορό της αποχαύνωσης , της μαλθακότητας και τελικά της υποτελείας(sic).
Υπάρχει όμως και η αδυναμία.. γαμώτο