Ασ' τους να πανηγυρίζουν

Το λίγο φως που χάνεται μέσα sτο σκοτάδι, είναι δική σου ευθηνή να ανακαλύψεις. Χθες το πρωί η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ
παρέδιδε μαθήματα ζωής στο πρωινό του mega. Έπρεπε να κλείσω την τηλεόραση? Την έκλεισα όταν άρχισε ο όμορφος κόσμος το πρωί. Συχνά αναρωτιέμαι (και εδώ) τι είναι αυτό που θα κάνει το πλήθος να στραφεί αλλού. Δεν θα λυθεί έτσι το κοινωνικό πρόβλημα, αλλά μια γενική στροφή στο πνεύμα και στην πραγματικότητα θα έθετε τις βάσεις για την λύση του. Μάλλον πρέπει ο λόγος και η ‘κριτική σκέψη’ να γίνουν μόδα.
Η κοινωνία στο μυαλό μου θα μπορούσε να είναι ένα ανθρώπινο χέρι, η παρακμή ένα πέος και η γνώση ένα όπλο. Αντί το χέρι να τραβήξει την σκανδάλη, κάθετε και αρμέγει αιωνίως το πέος. Και το πέος εκσπερματώνει πάνω στο χέρι συνεχεία προσφέροντας του μια μικρή απόλαυση, μια καλοπέραση της στιγμής, ένα λαϊκό φτηνό, συνεπώς άδειο χαζό θα έλεγα σκύρτισμα . Και μην νομίζεις ότι το χέρι δεν έχει σκεφτεί να τραβήξει την σκανδάλη, απλά αυτό θέλει κόπο .
Στο σήμερα τώρα, που είναι και το αγαπημένο μου πιάτο, το πανηγύρι της παρακμής με προκαλεί . Είναι σαν πάρτυ σκύλων που τα αφεντικά τους τα χαζεύουν και γελούν.
Ενδιαφέρθηκα που λες για να σχηματίσω άποψη γύρω από το πώς τελικά θα ξυπνήσουν οι μάζες. Είναι πολύ clichéé να πω ότι δεν θα ξυπνήσουν όσο υπάρχουν συμφέροντα. Τα συμφέροντα κάνουν το πούλι να εκσπερματώνει και δυναμώνουν την μουσική στο πανηγύρι της παρακμής. Και λέω, «ασ’ τους».