ΠΑΡΑΜΟΔΑ και έκφραση

Μπορεί το τηλεοπτικό επόμενο κορυφαίο μοντέλο να τέλειωσε για φέτο αλλά το reality συνεχίζεται στον facebook , όπου μονάδα μέτρησης της ποιότητας της φωτογραφίας είναι τα likes και τα comments. Και δεν είναι διαγωνισμός μόνο μοντέλων αλλά και φωτογράφων, μακιγιέρ ακόμα και βοηθών φωτισμού. Ο κόσμος της παραμόδας δουλεύει ακατάπαυστα βρίσκουν φυσικά spots, ντύνονται (ανάλογα με το CONCEPT) και βγάζουν φωτογραφίες. Μετά στο αγαπημένο πρόγραμμα μια ολόκληρης γενιάς το Photoshop κάνουν edit, βάζουν και σε κάποια γωνία το όνομα τους με την λέξη photography από δίπλα, και τις στέλνουν από msn πίσω στα παραμοντελα, τα οποία τις ανεβάζουν στο profiles τους και νομίζουν ότι έκαναν κάποιο βήμα στον χώρο ή της τέχνης Ή του modeling ή της showbiz, αλλά μήπως του τίποτα? Και το κακό είναι ότι το πιστεύουν κιόλας. ‘My work’ λένε. Αναρωτιέμαι σε ποια άλλη περίοδο της ιστορίας της ανθρωπότητας υπήρξαν τόσα πολλά επίδοξα μοντέλα και φωτογράφοι. Γράφουν το όνομα τους ‘model:φώκια’ μόνο που δεν είναι στα κόλπα και προσπαθούν να μπουν από την αποχέτευση αλλά γλιστρούν πάλι πίσω. Πόσοι πέρασαν ακόμα και από την τηλεόραση(!) και δεν ακούμπησαν? Είναι πάρα πολλοί, κάνεις δεν δίνει ευκαιρίες σε άτομα που όλοι τους η δουλειά είναι σε sites και εκτός του ότι κάνουν το ‘work’ το κάνουν και τσάμπα, για την δόξα. Σίγουρα θα πλάσουν ιστορίες ότι έχουν ζήτηση, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν ζήτηση, ούτε δόξα, μόνο λαικομερακι και χαζοαυτοεκτιμηση και ότι γενικά η υπόθεση ‘ μόδα στην Ελλάδα’ είναι μια φούσκα. Μερικοί βαυκαλίζονται ότι είναι αυτοπαθείς φωτογράφοι. Ε όποιος δεν έχει κάνει πότε στην ζωή του μάθημα, αλλά έχει διαβάσει στο ιντερνέτ περί φωτογραφικής τέχνης, αγοράζει μια κάμερα και βγάζει φωτογραφίες είναι ΑΥΤΟΜΑΘΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ.ω αυνάν.
Επειδή λίγη αυτοκριτική δεν κάνει κακό. Έκτος της παραμόδας, ανθίζει και η ‘παραδημοσιογραφια’ και ο ηλεκτρονικός κοινωνικός προβληματισμός. Μιλώ για τα blogs. Λένε ότι ο bloggers χτυπούν άσφαιρα. Συμφωνώ στο ότι δεν κερδίζει τίποτα κάνεις από το blog του και ότι ίσως σε βάθος χρόνου είναι χάσιμο του ιδίου. Αλλά για μερικούς είναι μια ικανοποίηση να γράφουν δημοσίως αυτά που σκέπτονται, να εκθέτουν τις απόψεις και μέσα από αυτές, τους εαυτούς τους και να κρίνονται. Κάποιος θα συμφωνήσει, κάποιος θα διαφωνήσει, άλλος θα αδιαφορήσει. Αν δεν το χεις ή αν το χάσεις κάποιος θα στο πει. Πάντα σε ένα πλαίσιο ελεύθερης έκφρασης. Άλλαξαν σχολείο μια κοπέλα επειδή έβρισε την διευθύντρια της στο blog της. Μήπως τελικά δεν χτυπάμε και τόσο άσφαιρα όλοι? Το ‘μην κρίνεις για να μην κριθείς’ είναι για αυτούς που φοβούνται να κριθούν και δεν μιλούν. Νομίζω ότι υπάρχει διακριτή διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που ζωγραφίζουν, γράφουν, ασκούνται, μαθαίνουν και αυτούς που φωτογραφίζουν και φωτογραφίζονται ή.. βοηθούν στον φωτισμό. Δουλειά που δεν δίνει χρήμα δεν είναι δουλειά, είναι έκφραση.